Stacja Drogi Krzyżowej – IX: Jezus po raz trzeci upada pod krzyżem XIX/XXw

Antyczna stacja Drogi Krzyżowej – IX: Jezus po raz trzeci upada pod krzyżem

Unikatowa, bogato rzeźbiona stacja Drogi Krzyżowej, wykonana w drewnie z polichromią. Pochodzenie hiszpańskie lub południowoamerykańskie, przełom XIX i XX wieku.

Rzeźba przedstawia dramatyczną scenę trzeciego upadku Chrystusa pod ciężarem krzyża. Kompozycja osadzona jest w monumentalnej ramie w stylu neogotyckim, z dekoracyjnymi pinaklami i detalami architektonicznymi.

• Materiał: drewno, polichromia, rama snycerska
• Styl: neogotyk, ok. 1890–1910
• Oryginalny napis: „Jesus cae tercera vez” (Jezus upada po raz trzeci)
• Wysokość 77 cm, szerokość 49 cm, waga: ok. 8 kg
• Stan: dobry z patyną wieku, widoczne spękania drewna i warstwy malarskiej, bez poważnych braków, stabilne – po delikatnym oczyszczeniu

Kilka kluczowych elementów, które warto podkreślić :

• Materiał i technika: snycerka w drewnie, ręczna polichromia w naturalistycznej kolorystyce. To nie jest gips – widać włókna i charakterystyczne spękania drewna z warstwą malarską.
• Styl: neogotyk, prawdopodobnie przełom XIX/XX wieku. Rama o charakterze architektonicznym, z wieżyczkami, pinaklami i dekoracją kwiatową.
• Stan: zachowane ślady czasu, drobne pęknięcia w warstwie malarskiej i drewnie, niewielkie ubytki, ale całość stabilna i prezentuje się dobrze. Oczyszczone, przygotowane do ekspozycji.
• Proweniencja: hiszpańska lub latynoamerykańska (napis w języku hiszpańskim). Mogło być częścią większego zespołu stacji drogi krzyżowej w kaplicy lub kościele.
• Napis „JESUS CAE TERCERA VEZ” – to hiszpański opis IX stacji Drogi Krzyżowej („Jezus upada po raz trzeci”). To oznacza, że płaskorzeźba była częścią większego kompletu stacji w kościele lub kaplicy, prawdopodobnie w kraju hiszpańskojęzycznym (Hiszpania, Ameryka Łacińska).
• Numer „IX” w gotyckiej dekoracji – typowe oznaczenie kolejnych stacji. Styl ramy i dekoracja ornamentalna sugerują koniec XIX – początek XX wieku, czasem jeszcze utrzymywano tę formę w latach 20–30 XX wieku.
• Materiał – po zdjęciach (ubytki, spękania, ciężar 8 kg) wszystko wskazuje na polichromowane drewno, nie gips. To duży plus, bo drewniane wersje są rzadsze i cenniejsze. Widać typowe „pęknięcia włoskowate” na warstwie polichromii, a nie kruszenie jak przy gipsie.

Obiekt kolekcjonerski i sakralny, doskonały do wnętrz w stylu historycznym, do kolekcji sztuki religijnej lub jako element wyposażenia kaplicy prywatnej.