Klęcznik neobarokowy (prie-dieu) Europa ok. 1860–1880 orzech 122x60x70cm

Klęcznik neobarokowy (prie-dieu)

Europa prawdopodobnie Francja ok. 1860–1880

Drewno orzechowe fornirowane, elementy toczone i rzeźbione, politura szelakowa (odnowiona), welur ciemno bordowy, gwoździe tapicerskie mosiężne.

Wyjątkowy przykład klęcznika domowego w stylu neobarokowym, o eleganckiej formie i doskonałych proporcjach. Konstrukcja wsparta na czterech toczonych kolumnach, dolna część stanowiąca podparcie na kolana o charakterystycznej, wygiętej formie. Oparcie zwieńczone rzeźbionym ornamentem muszli i liści akantu oraz centralnie osadzonym krzyżem łacińskim.

Tapicerka wykonana z bordowego weluru, zdobiona mosiężnymi gwoździami. Pod pulpitem znajduje się schowek na dewocjonalia – w środku zachowany oryginalny zestaw fotografii typu carte de visite oraz francuski druk modlitewny z dekretem Piusa VII (1821).

Mebel został oczyszczony i odnowiony –  lakierowany, fornir orzechowy odzyskał pełną głębię barwy i połysk charakterystyczny dla drugiej połowy XIX wieku.

Wysokość: ok. 122 cm

Szerokość: ok. 60 cm

Głębokość: ok. 70 cm

Wysokość klęcznika: 22-25 cm.

Wysokość podparcia pod ręce 90-95 cm.

Stan: bardzo dobry, po renowacji, komplet oryginalnych elementów, zachowany historyczny zestaw fotografii wewnątrz.

Analiza konstrukcji i detali:

1. Fornir orzechowy – żyłkowanie jest naturalne, nie malowane, co oznacza, że to nie tańszy fornir orzechowy barwiony, lecz prawdziwy orzech europejski (Juglans regia). Świadczy o klasie wykonania.
2. Kolumny toczone i kanelowane (z czarnym wypełnieniem) – to typowy detal warsztatów galicyjskich i wiedeńskich z lat 1860–1880.

   Czernienie w kanałkach było często robione tuszem lub bejcą spirytusową, by dodać głębi.

3. Cokół i dolna rama – czarne profilowanie wokół blatu i podstawy to element charakterystyczny dla mebli neobarokowo-biedermeierowskich.
4. Kółeczka (casters) – tak, te mosiężne z żeliwną rolką są oryginalne z epoki. Typ stosowany m.in. w meblach wiedeńskich i francuskich z lat 1850–1880.

   Widać, że mają naturalną oksydację i są dobrze osadzone, bez wtórnych śrub – co dowodzi autentyczności.

Klęcznik zachował oryginalne elementy konstrukcyjne, w tym mosiężne kółeczka przednich nóg, charakterystyczne dla mebli dewocyjnych drugiej połowy XIX wieku. Zastosowano konserwację powierzchniową – oczyszczenie i zabezpieczenie politury lakierem o satynowym połysku. Fornir orzechowy odzyskał pierwotny rysunek i głębię koloru. Tapicerka odświeżona z zachowaniem historycznej tonacji. Mebel w pełni stabilny, gotowy do ekspozycji i użytkowania.

Analiza ikonografii i fotografii ze schowka:

1. Fotografie typu carte-de-visite (CDV)

   format zdjęć i sposób oprawy (złote passe-partout z czerwoną ramką) są charakterystyczne dla lat ok. 1860–1880,

   zdjęcia przedstawiają kobiety w sukniach o fasonach typowych dla drugiej połowy XIX w. — tzw. crinoline dress i późniejsze fasony turniury,

   wszystkie fotografie wykonane techniką albuminową, czyli papierowo-srebrną, dominującą w tym okresie.

2. Modlitewny druk francuski (widoczny na trzecim zdjęciu)

   tekst w języku francuskim zaczyna się od słów:

   “Ô bon et très doux Jésus, je me prosterne à genoux en votre présence...” — to tzw. modlitwa do Najświętszego Oblicza Chrystusa Ukrzyżowanego, rozpowszechniona po 1821 r.,

   u dołu widnieje napis: “Décret de S.S. Pie VII du 10 avril 1821” — odnosi się do papieskiego dekretu Piusa VII, który nadał odpust zupełny osobom odmawiającym tę modlitwę przed wizerunkiem Ukrzyżowanego,

   druk tego typu był typowy dla dewocjonaliów francuskich i belgijskich z połowy XIX wieku, co dodatkowo potwierdza pochodzenie środkowoeuropejskie lub francuskie całego obiektu.

3. Fotografia post-mortem (pośmiertna)

   jedna z kart przedstawia kobietę z zamkniętymi oczami, sfotografowaną w pozycji leżącej — to klasyczny przykład fotografii pośmiertnej, wykonywanej w drugiej połowie XIX wieku,

   takie zdjęcia często przechowywano w miejscach modlitwy (jak klęcznik, szafka ołtarzowa czy książeczka do nabożeństwa) jako forma pamięci o zmarłym.

4. Układ kart i oprawa

   fotografie umieszczone są w specjalnej tablicy introligatorskiej z passe-partout, co oznacza, że została celowo zaprojektowana jako pamiątka rodzinno-religijna, a nie przypadkowy zbiór.

   prawdopodobnie pierwotnie przykryta szybą (ślady po uszczelnieniu filcem)

   Wnioski:

   Schowek w klęczniku pełnił funkcję domowego relikwiarza / ołtarzyka rodzinnego,Zawartość jest oryginalna i nigdy nie była rekonstruowana, co ogromnie podnosi autentyczność i wartość historyczną.Obecność modlitwy z Décret de S.S. Pie VII (1821) pozwala datować całość z dużą pewnością na ok. 1860–1880.