Anioł barokowy putto , drewno XVIII/pocz XIX wieku 40 cm

Anioł – Putto uskrzydlone (rzeźba sakralna)

Europa Środkowa, koniec XVIII – początek XIX wieku

Drewno rzeźbione, polichromowane, złocone

Wymiary: wysokość  40 cm.Pochodzenie lata 1770-1820.

Barokowo-rokokowa rzeźba w pełnej plastyce, przedstawiająca unoszącego się w powietrzu putta – uskrzydlonego aniołka o dziecięcych proporcjach i pełnych, łagodnych rysach twarzy. Postać ukazana w dynamicznym układzie, z wyciągniętymi ramionami i ugiętymi nogami, co sugeruje lot lub zawieszenie nad ołtarzem.

Rzeźba została wykonana z litego drewna i ręcznie rzeźbiona, z zachowaną oryginalną polichromią w tonacji cielistej, z delikatnym modelunkiem różów na policzkach. Przepaska biodrowa oraz skrzydła pokryte złoceniem (skrzydła zmontowane ponownie na tradycyjnych kołkach drewnianych). Tył figury płaski, z zawieszką z kutego żelaza, co wskazuje na pierwotne przeznaczenie do mocowania na ścianie lub we wnętrzu architektonicznym.

Na odwrocie korpusu widoczny fragmentaryczny, trudny do odczytania inskrypcyjny zapis wykonany ołówkiem, mogący mieć charakter warsztatowego podpisu lub późniejszej adnotacji inwentarzowej.

Stan zachowania: dobry, z naturalnymi śladami starzenia. Obiekt po przeprowadzonej konserwacji estetycznej (uzupełnienie drobnych ubytków drewna i warstw malarskich, stabilizacja skrzydeł, czyszczenie powierzchni z zachowaniem oryginalnej patyny). Koloryt i faktura zachowane w historycznym charakterze, bez nadmiernych rekonstrukcji.

Rzeźba tego typu pełniła zazwyczaj funkcję dekoracyjną w kontekście sakralnym – jako element retabulum, dekoracji świątecznych lub wyposażenia procesyjnego. Ze względu na jakość rzeźby, miękki modelunek twarzy i charakterystyczne złocenia, można przypisać ją kręgowi środkowoeuropejskich warsztatów działających w duchu późnego baroku lub rokokowego klasycyzmu.

Wymiary:

• Wysokość: 40 cm
• Szerokość: 37 cm
• Głębokość 20 cm

Napis na korpusie anioła jest niestety bardzo trudny do jednoznacznego odczytania ze względu na jego wyblakłość, ręczne pismo i zakrzywioną powierzchnię drewna. Jednak po dokładnej analizie można przypuszczać, że może to być nazwisko lub krótka notacja właściciela lub rzemieślnika.

Prawdopodobny odczyt fragmentów:

• W jednej linii można dopatrzyć się czegoś w rodzaju: „[Josef/Johann?] P...nka” lub „J. Papinka”, choć to tylko hipoteza.
• W górnej części widoczne są litery przypominające: „Lind...” lub „Land...” — być może odniesienie do miejsca (np. Landshut? Linde?).

Ten rodzaj odręcznego zapisu jest dość typowy dla warsztatów stolarskich lub snycerskich – mógł to być podpis autora, numer inwentarzowy, data konserwacji lub nawet informacja warsztatowa.